مروزه بطلان این فرضیه با پیشرفت تحقیقات زیست شناسی و به خصوص ژنتیکی، کاملا مبرهن است.

اما بر فرض عدم ابطال نیز نمی‏تواند نظریه ای مقابل و مخالف با قرآن تلقّی گردد، نه از جنبهٴ بحث های توحیدی و نه از حیث مباحث انسان شناسی.

از لحاظ بحث های توحیدی، مخالف قرآن کریم نیست؛ زیرا بر اساس این نظریه، مادهٴ نخست با تحرّک خود، مرحله هایی را گذارنده و تا انسان شدن، حرکت را ادامه داده است. امّا در بحث های توحیدی سخن از این است که هر متحرکی عقلا محتاج به محرّک و هر فعلی نیازمند فاعل است. نه ممکن است که حرکت، بدون حرکت آفرین، موجود شود و نه ممکن است که موجودی جامد و جاهل، فاعل و محرّک خود باشد.

به لحاظ مباحث انسان شناسی نیز نظریه تکامل، مخالفتی با قرآن ندارد؛ زیرا بر اساس آن، راه پیدایش انسان از تطورات طبیعی میمون می‏گذرد. اما ثابت نمی‏کند که این، تنها راه تحقق انسان است و بشر منحصراً از این طریق، پا به عرصه هستی گذاشته است؛ زیرا تجربه فقط پیام اثبات دارد و دلالت می‏کند بر اینکه از این راه فلان حادثه رخ می‏دهد و هرگز دلالت ندارد بر اینکه رخداد فلان حادثه از غیر این راه، محال است. البته ممکن است زمینهٴ استبعاد فراهم گردد لیکن آنچه در استدلال، معتبر است استحالهٴ طرف مقابل است نه استبعاد آن و از دلیل تجربی، اثبات استحالهٴ طرف مقابل به دست نمی‏آید بلکه فتوا به استحالهٴ آن نیازمند تجربهٴ منفی در طرف دیگر است.

در هر حال انسان هایی که امروز بر پهنه زمین زندگی می‏کنند، همگی فرزندان آدم و حوا (علیهما السلام) هستند.

یک دلیل بر این مدعا آن است که قرآن کریم از سویی خود را هدایتگر همهٴ عالمیان و بیم دهندهٴ تمامی بشر، معرفی می‏کند: ﴿هدیً للنّاس﴾[1] و ﴿نذیراً

للبشر﴾[2] و از سوی دیگر همین بشر را فرزندان آدم می‏خواند و با تعبیر: ﴿یا بنی آدم﴾[3] مورد خطاب قرار می‏دهد. پس بشرِ مخاطب قرآن، همگی فرزندان آدم اند؛ زیرا اگر بخشی از آنها ریشه در غیر آدم و حوا داشتند، صحیح نبود که قرآن کریم همه را بنی‏آدم بخواند.

ممکن است گفته شود که قرآن از باب تغلیب و برتری بخشیدن به فرزندان آدم، همه را با این عنوان خطاب کرده و یا چون همهٴ انسان ها (چه فرزندان آدم و چه غیر آنها) در تکلیف، مشترک هستند، از آنان با تعبیری یکسان، یاد شده است.

امّا صرف «تغلیب در خطاب» یا «اشتراک در تکلیف»، به استدلال فوق زیان نمی‏رساند؛ چون هر دو نیازمند دلیلی مستقل بر اثبات وجود نسلی دیگر است که آنها فعلا ًیا در عصر نزول وحی، موجود بوده اند و چنین دلیلی وجود ندارد؛ زیرا صرف امکان تکامل داروینی و یا حتی فعلیّتِ آن نمی‏تواند دوام و عدم انقراض انسان های تکامل یافته از میمون را اثبات کند و آنچه از ظاهر قرآن بر می‏آید این است که تمام انسان های کنونی، فرزندان آدم اند.

جدایی آدم و حوا (علیهماالسّلام) از گذشتگان

پس از اثبات این که نسل موجود به آدم و حوا منتهی می‏شود، باید روشن گردد که این دو نفر ارتباطی با نسل های پیشین نداشته و خود، سر سلسلهٴ نسل انسان اند.

شواهدی بر این معنا در قرآن کریم وجود دارد که از باب نمونه، به برخی از آنها اشاره می‏شود:

شاهد اول این که قابیل پس از قتل برادرش نسبت به جسد او متحیّر مانده و نمی‏دانست که با آن چه معامله ای باید کرد. سرانجام در اثر تعلیم کلاغی که

خداوند برای تفهیم وی به سوی او فرستاد و با چنگال خود، چیزی را در زمین دفن کرد، مشکل قابیل حل شد. در این باره، قرآن، چنین می فرماید: ﴿فبعث اللّه غرابا یبحث فی الأرض لیریه کیف یُواری سَوأة أخیه﴾[4].

اگر آنان فرزندان نسل پیشین بودند، یقیناً دفن مرده را از اجداد خویش آموخته بودند و هرگز قابیل در این امر بدیهی، متحیّر نمی‏ماند.

شاهد دوم، طلیعهٴ سوره مبارکه نساء است که همه انسان ها را مخاطب ساخته و می‏فرماید: بپرهیزید از خدایی که شما را از حقیقت و نفس واحدی آفرید و از همان نفس واحد همسرش را خلق کرد و از این دو، مردان و زنان فراوانی را در عالم، پراکند: ﴿یا أیها الناس اتّقوا ربّکم الّذی خلقکم من نفس واحدة و خلق منها زوجها و بثّ منهما رجالاً کثیراً و نساءً... ﴾[5].

بر اساس این آیه، آدم وحوا (علیهما السلام) نمی‏توانند فرزند انسان های دیگری باشند؛ زیرا در قرآن از این دو به عنوان سر سلسلهٴ انسان های موجود، یاد شده است.

روشن ترین دلیل قرآنی بر این مطلب که آدم (علیه السلام) فرزند کسی نبوده و خود سرآغاز پدید آمدن نسل بشر است، جدال احسنی است که قرآن کریم با مسیحیان درباره خلقت عیسی (علیه السلام) دارد و چنین می فرماید: ﴿إنّ مثل عیسی عند الله کمثل آدم خلقه من تراب ثم قال له کن فیکون﴾[6].

یعنی شما پذیرفته اید که خدا، آدم را بدون پدر و مادر و از خاک آفرید. پس

آل ابراهیم و آل عمران را به عنوان برگزیده های الهی اعلام می‏کند: ﴿إن الله اصطفی آدم و نوحا و آل إبراهیم و آل عمران علی العالمین﴾[7].

همچنان که نوح و آل ابراهیم و آل عمران (علیهم السلام) هر کدام از میان جمعی از انسان ها انتخاب شده اند، آدم (علیه السلام) نیز باید چنین باشد و این جز به فرزند بودن او برای انسان‏هایی دیگر نخواهد بود. یعنی در هر عصری انسان‏هایی بوده‏اند که خدا وند از میان آنها افرادی را برگزید و یکی از آن برگزیده‏ها حضرت آدم (علیه السلام) است. پس در زمان حضرت آدم (علیه السلام) افرادی از بشر بوده اند.

پاسخ این ادعا هم آن است که گرچه لازمهٴ هر «إصْطِفا» و انتخاب و از جمله، اصطفای آدم، وجود جمعیتی به اصطلاح، «مصطفی علیهم» است، اما آیهٴ مزبور دلیل بر این نیست که خداوند آدم را از همان ابتدا از میان گروهی و جمعیتی برگزید، بلکه مقصود آن است که: خداوند نسبت به کل عالمیان، آدم و نوح و آل ابراهیم و آل عمران را انتخاب کرد. پس «مصطفی علیهم»، جهان و جهانیان و همه موجودات بشری هستند و آدم و نوح و... به جهت خصوصیتی که دارند، مصطفای هستی و برگزیدهٴ خلقت اند.

بنابراین بهترین پاسخ به این شواهدِ مطرح شده، همان آیه 59 از سوره آل عمران است که آدم را آفریده از خاک می‏داند و با این حقیقتِ قابل قبول برای مسیحیان، حضرت عیسی را نیز مخلوقی بدون پدر اعلام می‏کند و هر گونه استبعاد یا استحاله ای را با توجه به قدرت غیبی و مطلق الهی، مطرود می‏داند.

[1] ـ سورهٴ بقره، آیهٴ 185.

[2] ـ سورهٴ مدّثّر، آیهٴ 36.

[3] ـ سورهٴ اعراف، آیات 26 و 27 و 31 و 35؛ سورهٴ یس ، آیهٴ 60.

[4] ـ سورهٴ مائده،آیهٴ 31.

[5] ـ سورهٴ نساء ، آیهٴ 1.

[6] ـ سورهٴ آل عمران، آیه 59.

[7] ـ سورهٴ آل عمران ، آیهٴ 33.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: